فرآیند لوله‌های دقیق

لوله‌های خام از مواد با کارایی بالا و شکل‌دهی دشوار، عموماً با اکستروژن گرم تولید می‌شوند و شکل‌دهی لوله‌ها عموماً با نورد سرد انجام می‌شود. این فرآیندها با دقت بالا، تغییر شکل پلاستیک زیاد و خواص ساختاری خوب لوله مشخص می‌شوند، بنابراین کاربرد دارند.

معمولاً لوله‌های فولادی ضد زنگ با دقت غیرنظامی از جنس استیل ضد زنگ 301، استیل ضد زنگ 304، استیل ضد زنگ 316، استیل ضد زنگ 316L و استیل ضد زنگ 310S هستند. به طور کلی، موادی بیش از NI8 تولید می‌شود، یعنی موادی بالاتر از 304 و لوله‌های دقیق از جنس استیل ضد زنگ با مواد کم تولید نمی‌شوند.

معمولاً به فولادهای ۲۰۱ و ۲۰۲ آهن ضد زنگ می‌گویند، زیرا مغناطیسی هستند و به آهنرباها جذب می‌شوند. فولاد ۳۰۱ نیز غیر مغناطیسی است، اما پس از کار سرد مغناطیسی می‌شود و به آهنرباها جذب می‌شود. فولادهای ۳۰۴ و ۳۱۶ غیر مغناطیسی هستند، هیچ جاذبه‌ای به آهنربا ندارند و به آهنربا نمی‌چسبند. دلیل اصلی مغناطیسی بودن یا نبودن این است که جنس فولاد ضد زنگ حاوی کروم، نیکل و سایر عناصر با نسبت‌های مختلف و ساختارهای متالوگرافی است. با ترکیب ویژگی‌های فوق، استفاده از آهنربا برای قضاوت در مورد کیفیت فولاد ضد زنگ نیز روشی امکان‌پذیر است، اما این روش علمی نیست، زیرا در فرآیند تولید فولاد ضد زنگ، کشش سرد، کشش گرم و عملیات پس از تولید بهتر وجود دارد، بنابراین خاصیت مغناطیسی کمتر یا بیشتر است. اگر خوب نباشد، خاصیت مغناطیسی بیشتر خواهد بود که نمی‌تواند نشان‌دهنده خلوص فولاد ضد زنگ باشد. کاربران همچنین می‌توانند از بسته‌بندی و ظاهر لوله‌های فولاد ضد زنگ دقیق قضاوت کنند: زبری، ضخامت یکنواخت و اینکه آیا لکه‌هایی روی سطح وجود دارد یا خیر.